Obozy pogardy to wstrząsające studium okrucieństwa, w ktĂłrym opisano losy PolakĂłw zesłanych do obozĂłw pracy na terytorium naszego kraju. Przebywali w nich niepełnoletni, starcy, kobiety w ciąży, matki z niemowlętami... Idea organizowania w Polsce obozĂłw w miejsce hitlerowskich sięga okresu II wojny światowej: w 1944 r. obĂłz pracy utworzono w poniemieckim obozie na Majdanku, a w 1945 r. - w Auschwitz, wspĂłlnie z ludnością niemiecką. Tuż po zakończeniu wojny wiele byłych obozĂłw niemieckich zyskało miano obozĂłw karnych. Jednostki NKWD miały nieograniczone uprawnienia do aresztowania potencjalnych przeciwnikĂłw politycznych; osadzały ich w obozach na Majdanku, w Oświęcimiu, Rembertowie, Mysłowicach..., aby w końcu część z nich wywieźć w głąb ZSRR. Szacuje się, że w wyniku tych działań zginęło ponad 100 tys. ludzi. Obozy te wzorowane były na radzieckich i niemieckich, ogradzano je drutami kolczastymi podłączonymi do prądu. Praca w nich trwała po 12-16 godzin na dobę. Pracowano rĂłwnież w niedzielę. Jednym z elementĂłw represji było "dozowanie" więźniom pożywienia.

W książce ukazano historię systemu represji, o ktĂłrej autor pisze: "Dziś żyje już niewielu ludzi, ktĂłrzy byli więźniami obozĂłw komunistycznych w Polsce. Kilka tysięcy. Może mniej. Odeszli koleją ludzkiego losu. Z tych, ktĂłrzy żyją, wielu nie chce opowiadać o tym, co przeszli. Trwa w nich lęk".